Piratska slika s prekrivačem za oko, dvorogom kapom, papagajem na ramenu i naglaskom s Zapadne obale i dalje živi u popularnoj mašti, predstavljajući gusare iz tzv. Zlatnog doba piratstva (1650-1730).
No, iza pomorskih pjesama i ruma, mnogi pirati tog vremena bili su nemilosrdni i okrutni.
Imali su vlastita pravila, a oni koji bi ih prekršili bili su strogo kažnjavani. U nastavku ćemo istražiti devet surovih metoda kažnjavanja koje su koristili pirati.
Kucanje u okove
Relativno blaga kazna na piratskom brodu bila je vezivanje oko zapešća i članaka, poznato kao ‘kucanje u okove’. Neposlušni pirat bi obično bio bačen u neki tamni, vlažni ugao broda sa vrlo malo hrane i vode, ako uopće, na određeno vrijeme. Ponekad bi ih ostavili na palubi tokom strašne oluje, ili bi ih stavili u košaru koja bi bila obješena sa baštinika (pokretni nosač, šipka koja iskače naprijed sa pramca broda).
Znojenje
Ova relativno beznačajna kazna za gusare bila je varijacija trčanja kroz tunel. Prestupnik bi bio vezan za središnji jarbol broda i prisiljen “plesati” po palubi. Pomoćnici bi se okupili i sa zadovoljstvom mučili prestupnika bodući ga sabljama i noževima dok bi se on jurnuo pored njih.
Ova mučenja često bi pratili zvuk violine, dok bi posada gutala alkoholna pića i ismijavala.
Osakatljivanje
Piratski kodeks kapetana Bartholomewa Robertsa, poznatog kao Crni Bart, iz 18. vijeka, predviđao je ružnu kaznu za gusara uhvaćenog u krađi od kolege gusara. Nos i uši krivca bi bili prerezani, a on bi morao podnijeti vrstu poluizolacije, gdje bi bio ostavljen negdje na obali, mjestu koje nije baš lijepo, ali ima nekakvu civilizaciju.
Zloglasni okrutan gusar Edward Low volio je mučiti putnike brodova koje je zarobio. Odsjecao bi uši, a jednom nesretnom portugalskom kapetanu Low je uklonio usne, skuhao ih, a zatim prisilio zatvorenika da ih pojede.
Klizanje po kobilici
Kada bi osuđen na “klizanje po kobilici”, neposlušni mornar bio bi vezan za noge, povučen duž kobilice (dno broda) i zatim ponovno podignut. Na kraju, žrtva bi obično bila krvava nakupina, s odjećom i kožom izrezanom od oštrih rakova koji su se nalijepili na brod. Naravno, često bi se utopili, što je bilo učestalo.
Klizanje po kobilici nije bilo namijenjeno kao metoda pogubljenja, ali često je bilo smrtonosno. Postoje izvještaji o ovom mučenju sve do sredine 19. stoljeća.
Bičevanje mačkom s devet repova
Također poznata jednostavno kao “mačka”, mačka s devet repova je surovi bič s devet užadi čvorovanih na krajevima. Ponekad bi krajevi svake užadi imali riblje kuke ili musketarske kuglice. Bič bi se čuvao u vreći, a kada bi došao trenutak da se neko izbičuje, “mačka” bi se izvadila iz vreće, stoga i izreka “puštati mačku iz vreće”.
Prema mnogim piratskim kodeksima, poput kodeksa iz 1724. kapetana Johna Phillipsa, kapetana Revengea, oni koji su osuđeni na bičevanje dobili bi 39 udaraca. Taj broj, poznat kao “Mojsijev zakon”, smatrao se maksimumom koje čovjek može preživjeti. Mnogi su preživjeli mnogo više udaraca od toga, ali mnogi su također umirali nakon mnogo manje udaraca.
Mačka bi često još bila prekrivena krvlju i utrobama od prethodnog zatvorenika, pa su rane koje su se inficirale iz biča vjerojatno bile uzrok smrti mnogih žrtava.
Vješanje na Mjestu izvršenja
Mjesto izvršenja nalazilo se blizu luke u Wappingu, istočnom Londonu, rezervirano za one koji su bili krivi za zločine na visokim morima: gusare, krijumčare i pobunjenike.
Javna pogubljenja na Mjestu izvršenja počela su oko 1400. godine, kada su osuđenici bili vezani za plažu i utapani podizanjem plime.
Do 16. stoljeća, metoda se promijenila i osuđenik je bio obješen u lancima na istom mjestu dok ne umre. Za visoke plime, tijela bi bila potpuno uronjena u vodu. Obično su ih nakon nekoliko dana spustili, ali neka su ostavljena dulje vrijeme.
Velike mase ljudi okupljale su se na rijeci u čamcima i na obali da promatraju pogubljenja.
Čuveni gusar kapetan William Kidd obješen je na Mjestu izvršenja 1701. godine. Kao mračan odvratni primjer, njegovo tijelo bilo je prekriveno katranom (da bi se duže sačuvalo) i ostavljeno obješeno u željeznom kavezu u Tilburyju, Essexu, tri godine.
Posljednja vješanja na Mjestu izvršenja dogodila su se oko 1830. godine.
Hodanje po dasci
Jedan od najpoznatijih aspekata piratskog života je nepopularni gusar ili zarobljenik koji je prisiljen hodati po dasci. Ova metoda pogubljenja uključivala je osuđenika koji hoda po drvenoj dasci balansiranoj preko ruba broda. Svezani konopcima i prisiljeni mačem, morali su se puzati prema kraju, da bi potom pali s ruba u vodu, toneći da umru u “Ladici Davyja Jonesa” (dno mora).
Danci gusar John Derdrake i legendarna njujorška rijeka gusarica Sadie the Goat bili su među onima koji su prisiljavali zarobljenike da hodaju po dasci.
Međutim, češće nego ne, gusari su vjerojatno jednostavno bacali neposlušne mornare preko palube bez svečanosti i pompe.
Sušenje na suncu
Mali otok Dead Man's Cay na Jamajci danas je ljepota koja je popularna među turistima. Ali u doba pirata, jedini izleti do ovog mjesta bili su jednosmjerni, jer je to bilo mjesto pogubljenja. Pirati uhvaćeni od strane britanskih dužnosnika bili bi veslani do otoka i zatvoreni u željezni kavez koji je bio obješen na stup zabijen u zemlju. Pod besprijekornim karipskim suncem, bez hrane ili vode, nisu dugo izdržali.
Ostavljanje na otoku
Za pirati koji su počinili ozbiljno kršenje piratskog kodeksa, poput dezertiranja ili krađe doublona od drugog gusara, kazna je bila izolacija na otoku.
To je u biti bila smrtna presuda. Nesretni mornar bio bi odveden na udaljeni, nenaseljeni otok bez izvora hrane ili svježe vode, a zatim bi bio ostavljen da umre. Davao bi mu se samo boca ruma, pištolj i malo baruta.
Piratski kapetan Edward England i nekoliko njegovih prijatelja poznato su bili maronirani na otoku u Indijskom oceanu 1720. godine. Nakon četiri mjeseca uspjeli su pobjeći izgradivši brod i otplovivši do Madagaskara.
Komentariši