„Braća po krvi – Bosanska simfonija“: Njemački film iz 1934. godine

Prema starim izvještajima sa njemačkog filmportala, film je punio dvorane širom Evrope. Posebno je bio gledan u Njemačkoj, Austriji, Mađarskoj i Češkoj. Ne postoje podaci o prikazivanju ovog filma kod nas, jer je pripadao kinematografiji Trećeg rajha.

U periodu do početka Drugog svjetskog rata na tlu Jugoslavije, pored mnogih inostranih filmova koji su djelimično snimani u Bosni i Hercegovini, realizovano je i nekoliko ostvarenja sa bosanskohercegovačkom tematikom. Poznata su dva nijema filma – „Vila od Neretve“ i „Kopač blaga od Blagaja.“

U Evropi se 1929. godine pojavljuje tonski film. Film njemačkog režisera J. A. Hübler-Kahle Blutsbrüder ( Bosniaken) iz 1935. godine epska je priča o ljubavi i časti, rivalstvu i pobratimstvu, zakonima patrijarhalne sredine i zakonima srca. Pojedine scene snimane su tokom 1934. godine u Sarajevu, Mostaru, Stocu kao i filmskim ateljeima u Berlinu. Film je tonski, dakle kao takav stoji relativno rano u povijesti tonskog filma.

Film je u prevodu na naš jezik nosio ime „Braća po krvi – Bosanska simfonija“, a u Austriji je prikazivan pod nazivom „Bosniaken – Bosnische symfonie“ (Bošnjaci – bosanska simfonija). Film je režirao najpoznatiji njemački režiser onog vremena J.A. Hübler-Kahla, sa najpoznatijim glumacima: Brigitte Horney, Carl Esmond i Attila Hörbiger. Za nas je posebno interesantno da je mjesto dešavanja radnje u filmu, Hercegovina i Stolac, gdje su snimane sve vanjske scene filma.

U producentskoj reklami za njega se kaže: „Film se bavi ljudima našeg dijela svijeta koji žive po nepisanim zakonima srca. Do dana današnjega oni su sačuvali strahopoštovanje pred pobratimstvom kao svetim moralnim zakonom. U ambijentu starih tradiranih običaja, koji po iskonskom nagonu u sebi spajaju viteški duh, prkosnu strast i tamno praznovjerje, otmica djevojke važila je kao hrabri čin muškosti. – Filmska priča uzeta je iz jedne stare jugoslavenske kronike. Nju uokviruju stoljećima tradirane, stare, divlje i tugaljive melodije koje se u Bosni još uvijek pjevaju. Njihova melodika, koja se ne zaboravlja lako, ovdje je po prvi put zabilježena magnetofonski.“ (Dies academicus u čast dr. fra Ignacija Gavrana. Zbornik, Zagreb 1999, str. 91-119)

Prema starim izvještajima sa njemačkog filmportala, film je punio dvorane širom Evrope. Posebno je bio gledan u Njemačkoj, Austriji, Mađarskoj i Češkoj. Ne postoje podaci o prikazivanju ovog filma kod nas, jer je pripadao kinematografiji Trećeg rajha.